زندان خاک

با دل روشن در این ضلمت سرا افتاده ام

نور مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام

سایه پرورد بهشتم از چه گشتم صید خاک؟

تیره بختی بین ، کجا بودم کجا افتاده ام

جای در بستان سرای عشق می باید مرا

عندلیبم ، از چه در ماتم سرا افتاده ام

پایمال مردمم از نارسایی های بخت

سبزه بی طالعم ، در زیر پا افتاده ام

خار ناچیزم ، مرا در بوستان مقدار نیست

اشک بی قدرم ، ز چشم آشنا افتاده ام

تا کجا راحت پذیرم یا کجا یابم قرار ؟

برگ خشکم ، در کف باد صبا افتاده ام

بر من ای صاحبدلان رحمی که از غمهای عشق

تا جدا افتاده ام از دل جدا افتاده ام

لب فرو بستم بی روی گلچین و امیر

در فراق همنوایان ، از نوا افتاده ام